هر چه کنی به خود کنی!

«اگر نیکی کنید، در حق خویش نیکی کرده‌اید و اگر بدی کنید، به زیان خویش کرده‌اید» (سوره إسرا: ۷)

 

«هر کس کار شایسته‌ای پیشه کند به سود خود اوست؛ و هر کس کار بد در پیش گیرد به زیان خود اوست.» (سوره جاثیه: ۱۵)

 

«پس هر کس همسنگ ذره‌ای عمل خیر انجام داده باشد [پاداش]  آن را می‌بیند و هر کس همسنگ ذره‌ای عمل ناشایست انجام داده باشد [کیفر] آن را می‌بیند.» (سوره زلزله: ۷ ــ ۸)

 

«برای انسان هیچ چیز نیست مگر آنچه کوشیده است.» (سوره نجم: ۳۹)

 

یادداشت‌ها:

ـ قرآن. ترجمه بهاء‌الدین خرمشاهی (۱۳۸۶). تهران: انتشارات دوستان.

مسلمانی به چیست؟

واعـــظی پـــرســـید از فـرزنـــد خویــــش

هیـــچ‌ می‌دانی مسلمـــانی به چیست؟

 

صـــدق و بــی‌آزاری و خـــدمت به خـــلق

هم عبـــادت هم کلـــید زنـــدگی اســـت

 

گـــفت زیـــن معیـــارها انــدر شهـــر مـــا

یک مسلمان هست آن هم ارمنی است!

 

ناشناس

نیکی و بدی!

«اگر نیکی کنید، در حق خویش نیکی کرده‌اید و اگر بدی کنید، به زیان خویش کرده‌اید» (إسرا: 7)

«هر کس کار شایسته‌ای پیشه کند به سود خود اوست؛
و هر کس کار بد در پیش گیرد به زیان خود اوست» (جاثیه: 15)

یادداشت‌ها:‌

ـ قرآن. ترجمه بهاء‌الدین خرمشاهی (1386). تهران: انتشارات دوستان.

هر چه کنی به خود کنی!

این جهان کوهست و فعل ما ندا

سوی ما آید نداها را صدا

(مولوی، مثنوی معنوی، دفتر اول، بخش 9)

 

یادداشت‌ها:‌

ـ گنجور (دسترسی در 1395/9/9)

وفای به عهد!

«ای مؤمنان! به پیمان‌ها]ی خود[ وفا کنید» (مائده: 1)

 

یادداشت‌ها:‌

ـ قرآن. ترجمه بهاء‌الدین خرمشاهی (1386). تهران: انتشارات دوستان.

گریه برای امام حسین (ع) و کفاره گناهان!

مرتضی مطهری درباره تحریفات معنوی حادثه کربلا می‌گوید:

«(نمی‌دانم بگویم ماهرانه یا جاهلانه) یک جا گفتیم حسین‌بن‌علی قیام کرد که کشته بشود برای اینکه کفاره گناهان امت باشد، کشته شد برای اینکه گناهان ما آمرزیده شود. حالا اگر بپرسند آخر این در کجاست؟ خود حسین چنین چیزی گفت؟ پیغمبر گفت؟ امام گفت؟ چنین حرفی را چه کسی گفت؟ می‌گوییم ما به این حرف‌ها چه کار داریم؟ امام حسین کشته شد برای اینکه گناهان ما بخشیده شود. نمی‌دانیم که این فکر را از دنیای مسیحیت گرفته‌ایم. ملت مسلمان خیلی چیزها را ندانسته از دنیای مسیحیت بر ضد اسلام گرفت. یکی همین است. یکی از اصول معتقدات مسیحی مسئله ]به[ صلیب رفتن مسیح است برای اینکه فادی باشد. الأن ”الفادی“ لقب مسیح است. این از نظر مسیحیت جزء متن مسیحیت است. می‌گویند عیسی به دار رفت و این به دار رفتن عیسی کفاره گناه امت شد، یعنی گناهان خودشان را به حساب عیسی می‌گذارند. فکر نکردیم این حرف مال دنیای مسیحیت است و با روح اسلام سازگار نیست، با سخن حسین سازگار نیست. به خدا قسم، تهمت به ابا عبدالله است. والله اگر کسی در روز ماه رمضان روزه داشته باشد و این حرف را به حسین‌بن‌علی نسبت دهد و بگوید شهادت حسین برای چنین کاری بود و از او نقل کند، روزه‌اش باطل است. دروغ بر حسین است. ابا عبدالله که برای مبارزه با گناه کردن قیام کرد، ما گفتیم قیام کرد که سنگری برای گنهکاران بشود. ما گفتیم حسین یک شرکت بیمه تأسیس کرد، بیمه گناه. گفت شما را از نظر گناه بیمه کردم. در عوض چه می‌گیرم؟ شما برای من اشک بریزید، من در عوض گناهان شما را جبران می‌کنم، اما شما هر چه می‌خواهید باشید، ابن‌زیاد باشید، عمر سعد باشید. ما می‌گوییم یک ابن‌زیاد در دنیا کم بود، یک عمر سعد در دنیا کم بود، یک سنان‌بن‌انس در دنیا کم بود، یک خولی در دنیا کم بود، امام حسین می‌خواست خولی در دنیا زیاد شود، عمر سعد در دنیا زیاد شود. گفت ایهاالناس هر چه می‌توانید بد باشید که من بیمه شما هستم!» (مطهری، 1391: 96 ـ 97)

 

یادداشت‌ها:

ـ مطهری، مرتضی. (1391). حماسه حسینی: سخنرانی‌ها. جلد 1. چاپ هفتادویکم. تهران: انتشارات صدرا.

کشتی‌سواری و شناگری

مصطفی ملکیان می‌نویسد:

«اکثر متدینان طول تاریخ فکر می‌کنند که دینداری کشتی‌سواری است و نمی‌دانند که نوعی شناگری است. [...] وقتی انسان خود را سوار کشتی می‌بیند، تصور می‌کند کشتی‌سواران اهل نجات‌اند، مگر به حسب تصادف و کسانی که سوار کشتی نیستند و بر موج سوارند غرق خواهند شد، مگر به حسب تصادف. روان‌شناسی افراد داخل کشتی این است که بنا بر قاعده به ساحل می‌رسیم، مگر اینکه تصادفی رخ دهد و آنهایی که بر موج‌ها سوارند و شنا می‌کنند بنا بر قاعده غرق می‌شوند، مگر اینکه برحسب تصادف نجات یابند. مسلمانانی که تلقی‌شان کشتی‌سواری است گمان می‌کنند مسلمانانِ اهل نجات‌اند، مگر آنکه تصادفی رخ دهد و آنهایی که مسلمان نیستند اهل غرق‌شدن‌اند، مگر آنکه تصادفی رخ دهد. [...] وقتی شناگر باشید، فقط با شناکردن امید به نجات دارید و نه با هیچ کار دیگری. بنابراین، همهٔ شناگران همّ و غمّ واحدی دارند و آن شناگری است.اما کسانی که سوار بر کشتی‌اند هرکدام کار مختلفی انجام می‌دهند؛ یکی رادیو گوش می‌کند، یکی روزنامه می‌خواند، یکی می‌خوابد، یکی آواز می‌خواند، یکی غذا می‌خورد و ... . آنها دل‌مشغولی واحدی ندارند، زیرا همه سوارند و می‌گویند هر کاری در کشتی انجام دهیم مهم نیست، زیرا در کشتی هستیم. متدینانی که چنین تلقی‌ای دارند و خود را مالک حقیقت می‌دانند به اینکه سوار کشتی نجات‌اند دل خوش دارند. اما شناگران این طور نیستند؛ آنها فقط یک همّ دارند و آن شناکردن است. اگر از شناگری غافل شوند، غرق می‌شوند.» (ملکیان، 1394: 244)

یادداشت‌ها:

ـ ملکیان، مصطفی (1394). در رهگذار باد و نگهبان لاله. جلد 2. تهران: نگاه معاصر.

نجات به صداقت است ...

ابوالقاسم فنایی می‌نویسد:

«نجات به صداقت است، نه صدقِ منطقی و نفس‌الامری باور؛ یعنی آنچه مهم است تلاش صادقانه و مُجدّانه در تقرب به حقیقت است، نه مطابقت مضمون باور و عقیده با واقع. البته، تلاش صادقانه و مُجدّانه در تقرب به حقیقت متضمن تلاش صادقانه و مُجدّانه برای احراز صدق (= مطابقت مضمون باور و عقیده با واقع) نیز هست، اما مطابقت و عدم مطابقتِ واقعی و نفس‌الامری تحت کنترل و اختیار شخص نیست و شخص حتی اگر به مطابقت مضمون باورهای خود با واقع یقین هم داشته باشد، باز هم ممکن است باورهای او ”واقعاً“ مطابق با واقع نباشند؛ یعنی یقین به مطابقت یک باور با واقع مطابقت ”واقعی“ آن باور با واقع را تضمین نمی‌کند » (فنایی، 1394: 213)

 

یادداشت‌ها:

ـ فنایی، ابوالقاسم (1394). اخلاق دین‌شناسی: پژوهشی در باب مبانی اخلاقی و معرفت‌شناسانه فقه. ویرایش جدید. تهران: نگاه معاصر.

بندگانم را بشارت ده ...

«پس بندگان مرا بشارت ده؛ همان کسانی که سخنان را می‌شنوند و از بهترین آن پیروی می‌کنند؛ آنان کسانی هستند که خدا هدایت‌شان کرده ]است[ و آنها خردمندان‌اند»

(زمر: 17‌ ـ 18)

یادداشت‌ها:‌

ـ قرآن. ترجمه ناصر مکارم شیرازی (1386). قم: انتشارات علی بن ابی‌طالب.