«زهد بین دو کلمه از قرآن است، که خدای سبحان فرمود: ”بر آنچه از
دست شما رفته حسرت نخورید، و به آنچه به شما رسیده شادمان مباشید [حدید: 23].“ کسی که بر گذشته افسوس نخورد و به آینده شادمان
نباشد همه جوانب زهد را رعایت کرده است.» (نهجالبلاغه: حکمت 439)
«برترین زهد پنهان داشتن زهد است.» (همان: حکمت 28)
یادداشتها:
ـ نهجالبلاغه. ترجمه محمد دشتی (1386). تهران: قدر ولایت.
شهید مطهری مینویسد:
«جملهای دارد مولای متقیان علی (ع) در نهجالبلاغه در تعریف زهد که دیگر بهتر از این نمیشود گفت. تعریف زهد را از علی باید یاد گرفت. میفرماید: ”الزُّهْدُ کُلُّهُ بَیْنَ کَلِمَتَیْنِ مِنَ الْقُرْآنِ“ ]نهجالبلاغه: حکمت 439[. زهد در دو جمله قرآن بیان شده ]است[(یعنی زهد این خشکهمقدسبازیها نیست؛ زهد به روح انسان مربوط است) آنجا که میفرماید: ”لِکَیلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَ لَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ ]حدید: 23[.“ اینکه برسید به این مرحله که اگر دنیایی که دارید از شما گرفته شد، غمزده نشوید، غم دنیا شما را نگیرد؛ و اگر چیزی ندارید، دنیا یکمرتبه به شما رو بیاورد، شادیزده نشوید؛ و به عبارت دیگر، اگر تمام دنیا در دست شماست، چنانچه آن را از شما بگیرند تو همان آدم باشی که هیچ چیزی نداشته باشی، و ]اگر[ همه دنیا را هم به تو بدهند، تو همان آدم باشی.» (مطهری، 1383: 71)
یادداشتها:
ـ مطهری، مرتضی (1383). سیری در سیره نبوی. چاپ بیستوهفتم. تهران: انتشارات صدرا.
