امیرالمؤمنین (ع):
«و آنها (طلحه و زبیر و یاران‌شان) بر
من خروج کردند، و همسر رسول خدا (ص) ــ عایشه ــ را به همراه خود می‌کشیدند، چونان کنیزى را که
به بازار برده‌فروشان می‌برند، به بصره روى آوردند، در حالى که همسران خود را پشت
پرده نگه داشتند. امّا پرده‌نشین حرم پیامبر (ص) را در برابر دیدگان خود و دیگران
قرار دادند. لشکرى را گرد آوردند که همه آنها به اطاعت من گردن نهاده، و بدون
اکراه، و با رضایت کامل با من بیعت کرده بودند. پس از ورود به بصره، به فرماندار
من و خزانه‌داران بیت‌المال مسلمین، و به مردم بصره حمله کردند، گروهى از آنان را
شکنجه و گروه دیگر را با حیله کشتند. به خدا سوگند، اگر جز به یک نفر دست نمی‌یافتند
و او را عمداً بدون گناه می‌کشتند کشتار همه آنها براى من حلال بود، زیرا همگان
حضور داشتند و انکار نکردند، و از مظلوم با دست و زبان دفاع نکردند، چه رسد به
اینکه ناکثین به تعداد لشکریان خود از مردم بی‌دفاع بصره قتل عام کردند.» (نهج‌البلاغه:
بخشی از خطبه 172)
یادداشت‌ها:
ـ نهج‌البلاغه. ترجمه محمد دشتی (1386). تهران: قدر ولایت.
